Blog door Janine Schouls
Beloofd is beloofd
Het is een zonnige middag als ik op de stoep sta bij André en Maria. André heeft mij 2 dagen eerder gebeld met de vraag of ik eens wil komen praten, en hem en zijn vrouw wil helpen met het voorbereiden van zijn uitvaart. André is ernstig ziek en heeft niet lang meer te leven. Maria laat me binnen in hun kleine, gezelligge, overvolle woning.
Ik neem plaats op de bank naast André en hij begint direct te vertellen. Enkele weken geleden heeft hij van de arts begrepen dat de ernstige ziekte niet meer te stoppen is, en er geen mogelijkheden meer zijn voor behandeling. Nu er niet meer te kiezen valt wil hij graag zelf bepalen hoe zijn laatste weken er uit zullen gaan zien. Hij is er ogenschijnlijk erg rustig onder. De eerste stappen richting zijn zelf gekozen einde zijn al gezet en het gesprek met de SCEN-arts heeft al plaatsgevonden. Zijn “laatste dag” heeft hij al rood omrandt op de kalender die in de woonkamer hangt. “Ik ben er wel klaar mee, en eigenlijk ook al klaar voor”, vertelt hij.
Maria zit stil op een stoel bij het raam. En die stilte is eigenlijk helemaal niets voor haar, zo begrijp ik. Normaal vult haar aanwezigheid de hele woonkamer. Ze luistert naar de vragen van haar man en ik merk dat ze moeite heeft met het eenzijdige gesprek. Voorzichtig betrek ik haar erbij en ik vraag of ik ook iets voor haar kan betekenen. In de weken die volgen spreken we elkaar regelmatig. Iedere keer dat ik kom worden de gesprekken intiemer. Ik krijg de vraag of ik erbij wil zijn wanneer André gaat overlijden. Daar hoef ik niet lang over na te denken.