Op een koude, vroege maandagmorgen in oktober overlijdt André. Maria zit stil en verdrietig naast zijn bed. Een paar uur later ligt hij opgebaard in de door hem zelf uitgezochte uitvaartkist die in zijn geliefde serre staat. We steken kaarsjes aan en zetten zijn favoriete muziek zachtjes op.

Op de dag van de uitvaart dragen we hem liefdevol uit zijn woning en gaan we op weg voor zijn afscheid. In de aula zijn we met een klein gezelschap bij elkaar. Zoals afgesproken vertel ik daar zijn verhaal en omlijsten we het geheel met de door hem uitgekozen muziek.

“Dat was het dan..” zegt Maria aan het einde van de bijeenkomst. “Nu ben ik helemaal alleen”. Op de terugweg hoor ik dat het André’s wens was dat zijn as uitgestrooid zal worden op zijn geliefde plek. Maria heeft hem stellig beloofd om die wens te gaan vervullen. Maar zo kort na zijn overlijden durft ze die stap nog niet te zetten. De eerste weken na het afscheid loop ik regelmatig bij haar binnen. We drinken thee en ik laat haar vertellen. Maar dan komt er geen respons op mijn telefoontjes, en ook in haar woning tref ik haar niet meer. Ze blijkt in het ziekenhuis te liggen. Ernstig ziek.

Na een aantal weken wordt ze opgenomen in een verpleeghuis. Er is geen zicht op terugkeer naar haar eigen woning, maar Maria houdt voet bij stuk en wil maar één ding en dat is naar huis. Desnoods met alle toeters en bellen en een batterij aan hulp. We zien haar toestand verslechteren en er wordt zelfs over een opname in het hospice gesproken.

Donderdagavond bezoekt haar vriendin haar nog in het verpleeghuis. Maria maakt een blije indruk, ze heeft die middag gehoord dat ze de volgende maandag naar huis zal gaan. Ze weet inmiddels ook dat ze daar zal sterven, maar ze heeft er zichtbaar vrede mee. Een dag later zit ik al vroeg op kantoor als mijn mobiele telefoon gaat.

Vijf minuten later hol ik de afdeling op. Haar vriendin komt een aantal uur later binnen. We zijn overdonderd door haar achteruitgang en besluiten om haar handen vast te houden. Zo zitten we een tijdje en wrijven liefdevol over haar steeds kouder wordende handen. Maria praat nauwelijks en haar ogen zijn naar boven gericht. We verwonderen ons om haar rust en fluisteren haar toe dat ze naar haar grote liefde André mag gaan.

“Wat jammer dat ze niet meer naar huis kon”, zegt haar vriendin. Vier dagen later is het kleine gezelschap weer bijeen in de woning van André en Maria. We drinken koffie en de muziek speelt zachtjes op de achtergrond. De pastoraal werker van het verpleeghuis neemt het woord en vertelt over de gesprekken die ze hebben gehad in het verpleeghuis. Het kleine gezelschap vormt een kring rond haar kist en sluit deze liefdevol.

Op een zonnige middag, ruim 6 weken later, strooit het kleine gezelschap liefdevol de as van André en Maria uit op de plek waar André zo gelukkig was. De plek die Maria hem had beloofd.